49m2, jaar 9, 2025 | Observatie van Rick Abelen

Hier lig ik dan. Ik ben een luchtkasteel, gemaakt van houten balken. Met mijn vier torens, kantelen en poort bewaakte ik ooit de 49m2 waarop ik ben verrezen. De afgegraven grond van mijn voorganger was mijn slotgracht. In het begin wilde ze mij nog groter maken, eerste roze en toen blauw. Maar zover is het niet gekomen. Mijn staketsel staat symbool voor de wooncrisis en de bouwkoorts: het onvermogen om te creëren. Het moet sneller, meer, goedkoper zeggen ze, maar ik ben nog niet af: schaarste, regeltjes, tijd, geld – herkenbaar? Ik voel mij wel een kasteel, maar zien anderen mij eigenlijk ook wel zo? Of zien ze mij als niet meer dan het hout waaruit ik ben gemaakt?

Soms vind ik het wel lastig dat ik als experiment ben gebouwd en dat iedereen mag doen met mij wat ze willen. Terwijl de lente ontwaakte, prijkte ik in de zon en overzag het Zaartpark. Ik dacht dat alleen ik in deze vrijstaat kon doen en laten. Dat bleek toch anders, al snel gebeurde dat wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Van een afstandje zag ik ze al aankomen. Ik stond stevig in de grond verankert, met enige twijfel pakte ze mij op en tilde ze mij naar de waterkant. En of het nog niet erg genoeg was dat ik was ontheemd, gooide ze me in het water. Waarom doen ze dit toch? Daar lag ik dan, hulpeloos in het water. Al snel werd ik opgemerkt door enkele toegesnelde Bredanaars. Ze schoten te hulp, tilde mij uit het water en herrezen mij terug op mijn vertrouwde plek. Maar niet voor lang, in de periode daarna werd ik nog verschillende keren omvergeduwd en besmeurd. Ik ben er nog ondersteboven van. En nu lig ik hier in het gras te mijmeren over de afgelopen periode.

Wat betekent vrijheid eigenlijk? Ik weet het eigenlijk nog niet precies. Ik heb mijn bouwer er wel met anderen over horen praten. Ze vroegen zich af wat we écht nodig hebben om goed samen te leven. Zo ontstonden op deze kleine ruimte grote ideeën. We kunnen ons de veranderingen nog niet voorstellen. Ik ga weer verder op reis naar onbekend nieuw land en hoop dat ik mij daar kan huizen. Ik denk dat we pas echt vrijheid ervaren bij verbondenheid. Met elkaar en de omgeving. Waarbij we elkaar waarderen en respecteren. En als we dat doen, dan komen we samen vast ook wel uit die wooncrisis.