49m², jaar 4, 2020

Een jaar geleden werd het terrein nog in tegenstelling tot de afgesproken voorwaarde gemaaid en besefte de gemeenten dat ze tegen de regels van het kunstwerk ingingen. Inmiddels twaalf maanden verder heeft de bepaling gewerkt, door letterlijk palen toe te voegen op de hoeken. De kaders zijn duidelijk en het gras en alle planten hebben mogen groeien naar eigen goeddunken. Het is nu wachten op het voorjaar om werkelijk de resultaten van de afwezigheid van de groendienst te mogen ervaren.

In de tussentijd is het bekende camerastandpunt voor deze keer verlaten om de overzijde te tonen. Het geeft uitzicht op het Amphia ziekenhuis locatie Langedijk dat vermoedelijk de einddatum van 49m2 niet gaat halen, uiterlijk 1 januari 2022 zullen de deuren voorgoed sluiten.

Deze winter is nauwelijks een winter te noemen. Het terrein ligt er uitgesproken sad bij. Triest in de zin dat er weinig veranderd is na drie jaar. Dat het gras ondanks het maaiverbod net zo hoog is als waar er wel gemaaid wordt. Dat er groen gras is en geen sneeuwwitte vlakte. Misschien toch een sprankje verandering, de mollen lijken eromheen te graven. Het weekend van het mollen tellen op 8 en 9 februari is aan 49m2 voorbijgegaan. Het gaat 2020 in als een molvrije staat.

Zuring, Boterbloem, Eik, Ooievaarsbek, Mattenbies, Paardenbloem, Madelief, Weegbree en diverse grassen. Een observatie op afstand en een fotograaf op locatie in tijden van Corona.

“Is dit een spelletje of ben je makelaar?” Vroeg de jonge vader die met zijn kinderwagen schuilde onder de boom voor de laatste regen van deze zomer. “Nou geen van beiden. Ik voer de instructies uit die ik van de kunstenaar heb gekregen om een foto te maken van zijn kunstwerk want wat je daar ziet is een kunstwerk.” Zijn enigszins bedenkelijke blik richting het park doet me realiseren dat deze uitleg enigszins tekort schiet. Door Covid-19 kan Gerrit-Jan Smit niet zelf naar Breda afreizen en heeft mij gevraagd of ik de seizoenfoto neem van zijn werk op het Zaartpark. Via een WhatsAppspraakbericht heeft Gerrit-Jan me duidelijk uitgelegd dat ik vanaf iedere hoek tien stappen moet zetten om daarna de foto te nemen. Met een kleine correctie van een halve pas omdat mijn benen iets korter zijn.

“Dit stuk grond binnen de stalen balken, daar mag de gemeente niets over zeggen. Dat is de afspraak die de kunstenaar met de gemeente heeft gemaakt. Dat is zijn kunstwerk.” Voeg ik eraan toe. “Maar waarom?” vraagt hij mij peinzend. Niet de beste introductie moet ik toegeven. Een volgende keer, die waarschijnlijk wel gaat volgen, moet ik er rekening mee houden dat mensen je vragen gaan stellen. Mental note, een betere introductie houden.

Tweede poging. “Om te zien wat er gebeurt als er een plek is waar niemand iets over te zeggen heeft. Als je bijvoorbeeld een tent wil opzetten mag dat nergens in de stad. Je mag niet wildkamperen alleen hier, dit ene plekje mag dat wel. Of eigenlijk is dit het enige stukje grond waar de gemeente niet kan zeggen dat het niet zou mogen. Dat is de afspraak.” Ik zie aan zijn gezicht dat dit meer tot de verbeelding spreekt. “Aha, duidelijk. Dankjewel” zegt hij. “En werk ze nog.” Als ik weer wegfiets realiseer ik me dat zijn reactie me vrolijk stemt. Niet dat hij het kunstwerk beter begrijpt, mogelijk is dat nog steeds niet het geval, maar dat hij wel begrijpt dat kunst ook werk is en geen spelletje, ook al verkoop ik hem niets.